قصه‌ی آشنایی‌ام با وِین را در استوری‌ها گفته‌بودم. اهل جزایری از آمریکاست که دقیقاً در منطقه‌ی کارائیب قرار دارد. به همین خاطر قرابت فرهنگی جدی‌ای با آن مردمان دارد و خودش هم پیرو راستافاری است. راستافاری یک جنبش مذهبی است که از سال ۱۹۳۰ با تاج‌گذاری هایله سلاسی (آخرین امپراتور اتیوپی) شکل گرفت و شاید در حدود یک میلیون پیرو داشته باشد. در همین تصویر عکس هایله سلاسی روی پیراهن وِین است (و ایضاً تصویر آخر). آنها معتقدند که القاب هایله سلاسی (شاه شاهان، ارباب اربابان، شیر یهودا و …) در انجیل آمده است و او مسیح موعود است. نوع خاصی از روزه دارند (هر هفته از صبح جمعه تا غروب شنبه). البته نوشیدنی‌هایی مثل قهوه یا آب‌میوه یا خود میوه را می‌توانند بخورند.
به‌طور کلی رژیم غذایی‌شان به گیاه‌خواری و خام‌گیاه‌خواری شبیه است. وِین معتقد به عهدی داوطلبانه است (نذیر) که عهد می‌بندی شراب نخوری، به مرده دست نزنی و موهایت را کوتاه نکنی. (چیزی که بالای سر اوست، موهای اوست). در مورد موهایش می‌گوید: مو موجود زنده است، چرا باید آن را از حیات محروم کنیم؟ حدودا ۱۷ سال است که‌موهایش را کوتاه نکرده. یکی دیگر از اعمال دینی‌شان مصرف ماریجواناست. به مثابه گیاهی که آن را به عنوان قربانی در برابر پروردگارت می‌سوزانی. جنبش راستافاری ظاهراً اولین بار در جامائیکا شکل گرفته. (البته وین می‌گوید در اتیوپی ایجاد شد و بعداً بقیه به آن پیوستند). در هر حال این جنبش بین مهاجران آفریقایی جزایر کارائیب (عمدتا جامائیکا) در دهه‌ی سی میلادی طرفدار پیدا کرد. در دهه‌ی پنجاه میلادی، هایله سلاسی دو کیلومتر مربع زمین در شاشامانه‌ی اتیوپی را برای بازگشت آفریقایی آمریکایی‌ها اختصاص داد. کسانی که روزگاری برای کار اجباری به قاره آمریکا رفته‌بودند و حالا برای رهایی از نژادپرستی قصد بازگشت داشتند. هایله سلاسی در سال ۱۹۶۶م به جاماییکا سفر کرد و جمعیت انبوهی که او را مسیح و تجسم خدا می‌دانستند از او استقبال کردند. در سال ۱۹۷۴ با یک کودتای کومونیستی از سلطنت اتیوپی خلع شد و یک سال بعد به شکل مبهمی فوت کرد. وین می‌گوید: نه! فوت نکرده‌است. زنده است! هایله سلاسی، شاه شاهان، ارباب اربابان، زنده است.
